Wakker worden met het zonnetje, dat gebeurt hier niet vaak. Vroeg opgestaan want we gaan een dagje naar de kust. 125 km naar het westen naar het eiland “Vang” om precies te zijn. Waarom? Nou omdat naar dat eiland 8 bruggen zijn gebouwd over allerlei eilandjes heen, je rijdt dus als het ware met aan twee kanten de zee. De zogenaamde “Atlantic Road” Er zit ook nog een gekke brug in die bovenop beetje scheef draait, als je hem ziet denk je dat de architect een borrel teveel op had.

125km maar toch dik 2 uur rijden, eerst de bergen uit en dan op naar het westen, waar het wat drukker is. Prachtige route, heel anders dan de bergen. Wandeling gemaakt op een van de eilandjes op zoek naar een zeehond of ander dier. 2 kwallen gespot, meer zat er vandaag niet in.

Onderweg bij de X (nee niet voorheen twitter, maar een mega supermarkt) lekker brood gehaald en wat erop natuurlijk. Tafeltje uitklappen en op een mooi plekje de camper geparkeerd en gegeten. Dat is wel makkelijk aan zo een camper, je hebt alles bij je, dus je kunt relaxen wanneer je wilt maar bijv. ook naar de WC, hoef je niet op die vieze benzinepoimp WC’s.

Halverwege werd Sylvia weer getrakteerd op een tochtje met de veerboot, kon niet anders anders kom je niet aan de overkant. Ze begint er aan te wennen want ze zegt dat ze er het “heen en weer” van krijgt, prima, dat is ook precies de bedoeling van een veerboot.

Ook weer terug met de veerboot, maar het weer sloeg om en nu heeft ze ook onweer op een veerboot meegemaakt. Toen nog even videobellen met onze lieve schoondochter, die is jarig vandaag. Noors verjaardagsliedje voor haar gezongen. Inmiddels weer op de trollveggencamping waar we vandaan vertrokken waren en het regent pijpestelen. Dus naar binnen, kachel aan (is 12 graden), wijntje, muziekje en relaxen. Wat we morgen gaan doen weten we nog niet, is niets voor ons, normaal plannen we tot op de dag, maar door het instorten van die haarspelbocht weg lopen we een dag voor op schema. Het wordt in ieder geval iets met bergen en hoog, daar houden we van.

Groet en tot morgen,

John en Sylvia